Widzisz odpowiedzi znalezione dla zapytania: Pieśń XXIV
Temat: Rzymska komedia, Pieśń XXIV
Rzymska komedia, Pieśń XXIV
Panie Jarosławie upoetyczniony.
Życzę Panu, by w drukowanym tekście, pana zniedoperfekciałe zdanka
typu "od kardynała Farnese..." wasza korekta dopieściła w postać "od
kardynała Farnesego...".
A zauważyłem, że ta korekta pięknie tak dogładza, ugramatycznia,
uwzorcowia.
Wiem, że licentia poetica ortografica ogonek swój chwali - ale dajmy
szansę młodzi. Onaż Pana może i czyta...
To będzie wędrówek Pańskich krąg 13.
Czyśćcowy. Przeglądaj wszystkie wypowiedzi z tego tematu
Temat: Horacjanski motyw "non omnis moriar"
Horacjanski motyw "non omnis moriar"
"Ku Muzom" i "Piesn XXIV" Kochanowskiego; "Exegi Munimentum"
Mickiewicza; "Testament Moj" Slowackiego; "Do losu" Tuwima.
Czy te teksty starcza? Moze dodac cos jeszcze, a jakis tekst usunac? Z gory
dziekuje za pomoc:) Przeglądaj wszystkie wypowiedzi z tego tematu
Temat: Motyw Exegi monumentum i non omnis moriar w ....
Tuwim, Do losu
Mickiewicz Exegi munimentum (żartobliwa parafraza)
Szymborska Nagrobek
Miłosz fragm. Oskarżenia
Norwid Klaskaniem mając....
Słowacki Testament mój
Kochanowski Pieśń XXIV Przeglądaj wszystkie wypowiedzi z tego tematu
Temat: wizerunek artysty
ciąg dalszy...
żyje.
M. Kuncewiczowa "Cudzoziemka" Róża Żabczyńska nie może się zrealizować jako
artystka. Źle ustawiona kiść, jak twierdzi, uniemożliwia jej zagranie koncertu
Brahmsa. Dopiero przed śmiercią zrozumie, co w rzeczywistości nie pozwalało jej
na wydobycie całego piękna muzyki.
Motyw Artysty i Sztuki
Antyk: Źródłem słowa sztuka jest greckie słowo technikos-kunsztowny.
Przymiotniki techniczny i artystyczny mają to samo pochodzenie i dla
starożytnych znaczyły prawie to samo, dla nas zupełnie co innego. W Antyku
dopatrujemy się dwóch nurtów: apoliński (nakazuje oddawać świat i jego piękno,
faworyzuje sztukę naśladowczą) i dionizyjski (czyni sztukę przestrzenią
wyrażania uczuć, pozwala ukazać brzydotę czy cierpienie). Artysta w antyku.
Mistrz był rzemieślnikiem, wykonawcą. Poeta zaś już nawet za życia mógł być
zdobyć uznanie.
a) Horacy „Exegi monumentum” Horacy porusza problem sztuki i jej uniwersalnego,
ponadczasowego wymiaru. Naczelnym przesłaniem tego wiersza jest
stwierdzenie: „non omnis moriar” („nie wszystek umrę”). Poeta bowiem nie umiera
do końca, pozostają po nim wiersze i pamięć.
b) Arystoteles „Poetyka” Średniowiecze. Odrzucano sławę, twórcy w większości
pozostawali anonimowi, bowiem chwała za życia była pychą, czyli grzechem („ad
maiorem Dei gloriam”-„na większą chwałę Bożą”) Starano się więc służyć Bogu i
ewentualnie zdobyć szczęście po śmierci. Na wzór starożytnych traktowano sztukę
użytkowo. Renesans Oto epoka, w której nastąpił awans artysty. Poeta nadal był
człowiekiem, którego można było uznać już za jego życia(Francesco Petrarca we
Włoszech, Kochanowski w Polsce), ale za to malarz przestał być rzemieślnikiem,
zaczął być artystą, któremu potrzebny jest talent.
c) Jan Kochanowski „Pieśń XXIV” topos „exegi monumentum”, wyraz świadomości
własnego talentu, wyjątkowości, ponadczasowości sowich utworów.
d) Nicolas Boileau „Sztuka poetycka” Romantyzm Tej epoce zawdzięczamy
utrwalenie modelu poety samotnego, odrzuconego przez tłum zwykłych
śmiertelników, obdarzonego misją. Więcej jeszcze; człowieka trawionego
wewnętrznym ogniem, spalanego przez pasje twórczą, zdolnego do poświęceń, nawet
do zbrodni. Artysta romantyczny pogardza zwykłym tłumem, a poezja - tworzenie z
niczego - urasta do potęgi dzieła. Możemy uznać poetę za reprezentanta
artystów, poezję za przykład sztuki. (Warto jednak przywołać osobowości z
innych dziedzin -Chopin)
a) Adam Mickiewicz „Dziady cz. III” („Wielka improwizacja”) Konrad, wybitna
jednostka,
b) Juliusz Słowacki „Kordian”
c) „Testament mój” Słow. świadom swojego talentu wierzy, że zapewni mu on
miejsce w pamięci przyszłych pokoleń. Swoją twórczość określa jako siłę,
która „zjadaczy chleba- w aniołów przerobi”. Przypisuje jej moc uświęcania,
zmieniania ludzi
d) C.K. Norwid „Fortepian Szopena” akt tworzenia sztuki, geniusz
twórczy, „Pióro” pióro, symbol aktu twórczego, dla autora poezja staje się
ważnym elementem kultury narodowej Pozytywizm Pozytywiści potraktowali sztukę
instrumentalnie, artystom nakazali służbę wobec narodu. Oświecać, propagować,
uświadamiać - główne założenia sztuki pozytywizmu. Pozytywiści wytknęli
romantykom pozę, sztuczność, zmanierowanie (czyni to E. Orzeszkowa konstruując
postać Zygmunta) w „Lalce”- epizod, gdy Izabella zachwyca się występem
włoskiego artysty Rossiego, artysta przywiera tu postać gwiazdy jednego sezony,
pseudoartysty. Młoda Polska Sztuka, natura, nirvana. Dekadenci, symbolizm (St.
Wyspiański „Wesele”) Poeci wskrzesili symbol białego, samotnego ptaka jako
wizerunku artysty. Epoka ta utrwaliła typ artysty abnegata, bywalca zadymionych
knajp, oddalonego od praktycznego życia, szukającego podniet w alkoholu,
narkotykach i seksie. Problem: artysta-filister.
a) Stanisław Przybyszewski „Confiteor” szuka dla sztuki
b) Kazimierz Przerwa-Tetmajer „Evviva l’arte” „niech żyje sztuka”- artysta i
sztuka ponad wszystko. XX-lecie międzywojenne. Grupy poetyckie Skamander (J.
Tuwim, J. Lechoń, J. Liebert, K. Iłłakowiczówna, M. Jasturn) -bezprogramowość
Awangarda krakowska (J. Przyboś, Jalu Kurek) - kult tzw. 3xM- miasta, masy,
maszyny. ekspresjonizm, futuryzm, dadaizm, nadrealizm, neoklasycyzm.
Malarstwo: kubizm. FILM jako nowa sztuka (Charlie Chaplin), film stał się
inspiracją do powstania nowego gatunku literackiego-scenariusza filmowego.
Dojrzewa reforma teatru- aktor dołącza wreszcie do panteonu artystów.
Dostrzeżono, że sztuką mogą być dzieła dzieci, plemion afrykańskich. Nadal
modne jest ujęcie artysty jako szalonego, biednego człowieka. Poeci szydzą ze
świętości, strącają sztukę z piedestału (dadaiści). Wojna i okupacja Mimo
trudnych czasów, gdzie człowiek walczył jedynie o byt, sztuka nie umarła, stała
się jeszcze bardziej potrzebna. Poezja wskrzesiła mit tyrtejski, ale także
stała się „ucieczką” od straszliwego świata. Za sztukę można również uznać tu
wszelkiego rodzaju plakaty, zagrzewające do walki, czy też film. Kolumbowie.
a) K.K. Baczyński „Pokolenie”, „Z głową na karabinie”
b) T. Różewicz „Ocalony” Czasy powojenne i współczesne –trudno tu pisać o
jakiejś jednej, współczesnej teorii sztuki. Artysta po prostu musi mieć talent,
ale nie musi być ponad przeciętną jednostką.
Przeglądaj wszystkie wypowiedzi z tego tematu